Περπατώντας με ψηλά το κεφάλι… στην μοναδική οδό της… επιβίωσής του , σ’ αυτόν τον δεύτερο κύκλο της επαναβεβαίωσης της αγωνιστικής του ανωτερότητας, ο λαβωμένος , από το απρόσμενο αποτέλεσμα της Κυριακής και με όσα παρεπόμενα και συμπαρομαρτούντα το “συνόδευσαν”, την διέσχισε με απαράμιλλη ευψυχία και γενναιότητα και με μια ποδοσφαιρική ωριμότητα που εξέπληξε, όχι μόνον τους πιστούς φίλους του, αλλά και τους ορκισμένους εχθρούς του. Ο χθεσινός ΠΑΟΚ, είχε όλα εκείνα τα “πιστοποιητικά” που δικαιολογημένα του δίνουν το δικαίωμα να απαιτεί από το “σύστημα” - κρυφό και φανερό - να του αναγνωρίζεται ότι η θέση που κατέκτησε στον μαραθώνιο των τριάντα αγωνιστικών, δεν μπορούν να την αμφισβητήσουν στον τζόγο των πλέι οφ κάποια λαμόγια των παρασκηνίων. Μαχητής και απολογητής, μέσα στο φλογισμένο “Αλκαζάρ” , έσβησε σχεδόν αστραπιαία μια πίκρα κι άναψε στη θέση της τον πυρσό της υπερηφάνειας , ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία, κόντρα σε όλους και σε όλα , με απίστευτα αντίξοες συνθήκες. Μέγας θριαμβευτής σε μια σύγκρουση που αναφερόταν σε “ζωή” και σε “θάνατο”, έχοντας απέναντί του έναν φανατισμένο και απόλυτα κοντρολαρισμένο αντίπαλο, επέδειξε αρετές ποδοσφαιρικής ορθοφροσύνης και ουσίας. Καταγράφοντας και πάλι… “χτυπήματα κάτω από τη μέση” , στάθηκε όρθιος, δείχνοντας θαρραλέα και γενναιόφρονα, προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει . Ο χθεσινός ΠΑΟΚ τα είχε όλα . Χωρίς υπερβολή η ομάδα που “ταπείνωσε” τους φιλόδοξους Λαρισαίους, παρουσιάσθηκε με μία απίστευτη, σχεδόν ιδανική πληρότητα. Έξοχο στήσιμο, αυτή τη φορά, από τον Σάντος. Ατομική και ομαδική απόδοση, συντονισμένες σ’ ένα αξιομνημόνευτο επίπεδο σταθερότητας και σοβαρότητας. Θα μπορούσε κανείς, δίχως να παρεξηγηθεί να παρουσιάσει όλους τους παίκτες του, σαν ιδιαιτέρως διακριθέντες. Ήταν μια ομάδα που είχε “χάρτη και πυξίδα” . Που είχε ψυχή, δύναμη και αποφασιστικότητα. Στα παιχνίδια που προηγήθηκαν της χθεσινής, πραγματικής γιγαντομαχίας του κάμπου, οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι, ασφαλώς είχαν και την ευκαιρία να αντιληφθούν, με ποιο τρόπο και με ποιες μεθοδεύσεις… διεξάγεται (παρασκηνιακά), αυτός ο μικρός και πονηρός κύκλος των πλέι οφ. Απλές συγκρίσεις “διοριζόμενους” διαιτητές και για το κυνηγητό που υφίστανται άλλες (ΠΑΟΚ επί του προκειμένου). Η περίπτωση Γκαρσία… που έμεινε “μόνη και ορφανή”, ενώ κάποιες παρόμοιες (Βενετίδης, Κώτσιος, Σπυρόπουλος, Σιμάο) που… “ξεχάστηκαν”. Δεν είναι της στιγμής όμως να αναφερθούμε λεπτομερώς και να παρουσιάσουμε τις νέες διαιτητικές “επιδοτήσεις”. Άλλωστε ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει, αλλά και στοιχειώδη λογική για να κρίνει και να συγκρίνει. Ας μείνουμε στο χθεσινό απολαυστικό ΠΑΟΚ, με ό,τι υπέροχο προσέφερε (σαν “απολογία” του 0-1) στον κόσμο του και σε όσα “ατυχή” επισημάναμε στο περιθώριο της τεράστιας αυτής νίκης. Αν και χωράει πολύ συζήτηση ο τρόπος που διαιτήτευσε ο Κωνσταντινέας το παιχνίδι, με ξεχωριστές περιπτώσεις τα “δολοφονικά” κλαδέματα των Μπακαγιόκο και Βιερίνια και την ανεκδιήγητη ανοχή του στο παίξιμο και στη συμπεριφορά του Κώτσιου, δεν θα του επισυνάψω διάθεση εύνοιας προς την έδρα του… προέδρου, ακόμη και με το ότι δεν δόθηκαν ούτε φάουλ, οι δύο πρώτες παραβάσεις (προφανώς φόβιζε… το γεγονός ότι ήταν επάνω στην επανορθωτική γραμμή). Θα μείνω όμως, στον σχολιαστή του καναλιού που ανέλαβε την ευθύνη της παρουσίας ενός τόσο σημαντικού παιχνιδιού και στην ανεξήγητη εμμονή του να θέλει να “κατασκευάζει” παραβάσεις και να αναζητεί “αφορμές” για να επαναλαμβάνει τις… υποψίες του, πάντοτε μέσα σ’ ένα πνεύμα σαφέστατα αντιπαοκτσήδικο. Κρίμα. Κατά την προσωπική μου άποψη, ήταν η μοναδική παραφωνία σ’ αυτό το καθοριστικής σημασίας παιχνίδι.
...αυτο ειναι σχολιο σε αθλητικη εφημεριδα της Θεσσαλονικης. Ελεος ρε ΑΡΔ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου