ΘΥΜΑΣΑΙ;
Ο ηλιος εσκορπιζε το γελιο του στη δυση
και χαριζε το κοκκινο, τ' αποκοσμο του χρωμα
στον ουρανο, στη θαλασσα, σ όλοκληρη τη φυση,
στη λαμπερη σου τη μορφη και στη ματια σ'ακομα.
Το κυματακι προβαινε μ' αμετρητο καμαρι
κι ατελειωτο κι αστειρευτο ξεσπουσε στο γιαλο
φιλουσε δω την αμμουδια με ζηλεμενη χαρη
και εκει το ποδαρακι σου, το κυμα το τρελο.
Δειλα δειλα με κοιταξες, της παρθενιας το βλεμμα
καταλαβα τι γυρευες, γλυκια μου καστανη.
Σ'αγκαλιασα, σε φιλησα - αληθεια΄ναι ή ψεμα; -
εριγησες, εριγησα - ω μαυρη ηδονη!
Ο ηλιος εβυθιστηκε στης θαλασσας τα βαθη,
κι απλωθηκε τριγυρω μας - θυμασαι; - σκοτεινια.
Ησυχασε η θαλασσα, το κυματακι χαθη,
η φυσις μαυροντυθηκε - χαμενη παρθενια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου